Wiosenne deszcze: 2018

muzyka

15 moich ulubionych piosenek wszech czasów (2018)

By Alicja Kaczmarek - 9/13/2018

12 Comments

Animacje

Gdybym była piosenką Disneya

By Alicja Kaczmarek - 9/09/2018

7 Comments

Samo życie

Poradnik Maturalny: Oto, jak to zdać i móc spojrzeć sobie w twarz

By Alicja Kaczmarek - 9/03/2018

14 Comments

Samo życie

Kartka z pamiętnika: Chcę być Horacym, czyli o zmęczeniu własną amatorszczyzną

By Alicja Kaczmarek - 8/28/2018

2 Comments

film

Subs czy Dubs? Czyli o odwiecznej wojnie między napisami a dubbingiem

By Alicja Kaczmarek - 8/26/2018

4 Comments

film

Są takie rzeczy, które The Office robi lepiej niż Friends

By Alicja Kaczmarek - 8/11/2018

6 Comments

Dzieje się!

(Nie) nadaję się do oglądania poważnego kina, czyli Ala i Nowe Horyzonty

By Alicja Kaczmarek - 8/08/2018

4 Comments

Samo życie

Kartka z pamiętnika: Dużo gadania o zakończeniach i celach w poście bez celu

By Alicja Kaczmarek - 7/08/2018

Lwią część tego tekstu napisałam jakiś miesiąc temu, a dzisiaj, jak miałam go usunąć ze szkiców, uznałam, że w sumie po co? A niech wisi, yololo.

Więc to się wydarzyło na początku czerwca i mówię przypadkowe i niepowiązane rzeczy.

Przeczytałam ostatnio jeden cholernie długi fanfic. (DZIWNE, WIEM). I gdyby nie to, że to na swój sposób fanfic kultowy (ludzie sobie tatuują cytaty, drukują oprawione wersje itd.), prawdopodobnie rzuciłabym nim po kilku pierwszych rozdziałach, bo po pierwsze: ciągnęły się jak flaki z olejem, a poza tym miały tę aurę alkoholu, narkotyków i przypadkowego seksu i to naprawdę nie jest mój klimat, więc w normalnych warunkach postawiłabym na nim krzyżyk, no bo serio.

Ale przeczytałam ten fanfic i minęły dwa dni i

nie mogę

wyrzucić go

z głowy.

Do tego stopnia, że mi się śnił. Dwa razy. Naprawdę, też jestem w szoku.

I pomyślałam sobie: hej, skąd to się wzięło? Przecież pierwsze 12 rozdziałów przyprawiało mnie o ból głowy z frustracji. Skąd się wzięło to dziwne uczucie złamanego serca? Wyruszyłam więc w fascynującą podróż wgłąb siebie i odkryłam wiele czynników, które złożyły się na fakt, że postawię tę historię w panteonie moich prawie ulubionych. Zaliczają się do nich wspaniałe postacie, wielowarstwowe (choć początkowo to tak nie wygląda!) i pięknie skonstruowane, i naprawdę dobry, wypolerowany styl. Nie zaszkodziło też pewnie sporo głupiej dramy (po to czytam fanfiki!), ckliwych kwestii (to drugi powód, dla którego czytam fanfiki! Proszę mnie dobrze karmić na przemian fluffem i angstem i będę szczęśliwa), cytatów Wilde'a, mnóstwo przekleństw i wszędobylskie pianina.

Zdałam sobie jednak ostatecznie sprawę, że wracam myślami do tego okropnie ckliwego, sentymentalnego, niemal naiwnego w swoim pięknie zakończenia.

Mam słabość do szczęśliwych zakończeń (cicho, wiem), ale moja definicja szczęśliwego zakończenia jest trochę inna niż większości ludzi: nie oczekuję skowronków, tylko pozytywnego rozwiązania konfliktu historii, najpewniej nie bez dobrej ofiary, no bo jak to tak, nie ma nic za darmo (klasyczny przykład - Pan Wołodyjowski, ewidentnie i bezsprzecznie najlepsza część Trylogii (Kmicic who?)).

Rozumiecie, coś bardziej jak Igrzyska śmierci, gdzie Katniss nadal ma koszmary, niż Harry Potter, gdzie Harry pracuje jak auror (??? czy JK Rowling czytała w ogóle Zakon Feniksa czy wyparła ten okres z pamięci) i All was well.

Czy może przypadkiem mam jeszcze większą słabość do tandetnych wyznań miłości na ostatnich kartkach opowieści?

I tak, i nie. Prawda jest taka, że jak lubię postaci, to każdą ckliwą gadkę przyjmuję jak dar z nieba, więc tak też było w tym wypadku. Serio, jak moje dzieci nie dostają skowronków na koniec, to się wściekam. Tyle się wycierpiały, no ej. Ale jak cała historia jest serowa, to raczej nie.

Przy czym zakończenie Young & Beautiful, bo to o tym fanficzku tu mówimy (i serio - bez głupich oskarżeń, pls, ja osobiście czytam wszystko, teraz ostrzę sobie zęby na Drarry, a wszyscy wiemy, że nie znoszę Drarry, a Larry bywa bardzo często dużo lepsze, niż to, co zalega stosami w księgarniach, jak się wie, gdzie szukać - a ja zrobiłam głęboki research, jak wiemy), jest naprawdę tak pozytywne, że nie wiem, czy dałoby się bardziej. To nie jest złe - czytałam 33 rozdziały pełne dramy tylko dla tej kupki szczęścia, prawda?

I w jakiś, niewytłumaczalny jeszcze dla mnie, sposób autorce udało się stworzyć ociekające słodyczą zakończenie, które jednocześnie złamało mi serce, zostawiło z wewnętrzną pustką i, co najgorsze, nie daje mojej głowie spokoju, zmieniając tę historię pełną (często niepotrzebnej) dramy i papierosowego dymu w coś, co miało cel i uświadomiło mi, jak daleko i jak spójnie ewoluowali główni bohaterowie (nie znosiłam ich na początku, a teraz to moje dzieci więc??) i spięło wszystkie ucieczki.

Wiecie co, ja omijałam czasem połowę rozdziałów, czytając tylko dialogi - aż nie dotarłam do tego zakończenia, które w jakiś mistyczny sposób nie tylko dopełniło opowieść - zgodnie ze swoim zadaniem - ale rozdarło mnie na kawałki i upchało w kącie. Mistyczna siła. Zupełnie tego nie rozumiem.

Albo nie, tak naprawdę rozumiem (to wszystko te postacie, patrz: mój post o Kimi no Iru Machi), ale to nie jest to, o czym chcę mówić.

Bo to wywołało we mnie (kolejną) refleksję. Oczywiście, rzeczy takie jak książki i filmy są tworzone po to, żeby poznawać je w całości, a nie rzucać w kąt po 1/4 i ciężko mówić o sprawiedliwej ocenie w takim wypadku (pozdrawiam wszystkich, którzy wyłączyli mój ukochany film po 20 minutach) i zakończenie często, nie zawsze, ale często traktowane jest jako okazja do pozapinania ostatnich wątków na ostatni guzik, ostatnie decyzje i finałowe rozmowy (co jest, nie ukrywam, nudne, bo ja lubię emocje, a nie zostańmy jednak przyjaciółmi, ugh!), co rozciąga nam to felerne zakończenie na jeszcze trzydzieści stron domykania wątków. (Patrz: Szklany tron).

A po drugiej stronie barykady mamy cliffhangery i pojedyncze kończące zdania i pourywane słowa i ogólnie - zakończenia otwarte, może czasem zbyt (chyba że nazywasz się Juliusz Słowacki).

I pomyślałam sobie, że w sumie niewiele jest zakończeń naprawdę dopracowanych, do których ktoś dostatecznie się przyłożył, aby miało odpowiedni związek z historią i naprawdę było z nią integralne - i być może czasem, nawet bez używania niesamowitych plot twistów, może zmienić percepcję całości. Pamiętam, że coś podobnego przeżyłam z Mrocznymi umysłami (zabijcie mnie, ale nie pamiętam, co dokładnie się tam wydarzyło - nawet niedokładnie nie pamiętam), gdzie cała książka była nijaka, ale zakończenie mi się tak podobało, że kupiłam następny tom (i jednak nigdy go nie przeczytałam).

Lepiej zachowuje się mój ukochany film, Nowy początek, gdzie zakończenie jest po prostu tak pięknie utkaną klamrą kompozycyjną, nie tylko zawierającą w sobie nawiązanie do początku opowieści (które ma tutaj przepiękny sens, zwyczajnie ze względu na fabułę), ale też nadające wszystkiemu przepiękny sens.

Czasem śledzimy bohaterów i nie wiemy do końca, do czego wszyscy zmierzamy w tym szalonym pędzie (albo ślimaczym tempie), jak na przykład w Tajemnej historii, o której napiszę niedługo. I kiedy docieramy do punktu kulminacyjnego, możemy dostać coś, co nam wszystko piękne spaja, nadaje sens przypadkowym wydarzeniom i pokazuje, że nie zmarnowaliśmy czasu na przypadkowe sceny pełen ciszy i nawiązań antycznych, ale często dostajemy też coś, co faktycznie może mieć sens w kontekście wyborów życiowych bohaterów, ale miałoby taki sam sens, gdyby wyciąć jakieś 300 stron czytania o niczym.

A czasem mamy zakończenia-oszustów, jak w Papierowych miastach, gdzie ta dziewczyna wcale nie chciała być szukana, więc ostatecznie, po co to czytaliśmy?

Wiecie, ja lubię, jak historia ma cel. I nie ma lepszego miejsca, aby ten cel ostatecznie pokazać, niż zakończenie. Nie punkt kulminacyjny, tylko zakończenie. Bo to ostatnie przeczytane słowa pamięta się najbardziej. Zakończenie powinno być najbardziej dopracowaną częścią książki. Po prostu bezsprzecznie.

Czasem nadajemy historii fałszywy cel, jak w Czarodziejskim flecie, czasem naszym celem jest po prostu zabawić, jak w Dziadku do orzechów i królu myszy, czasem chcemy komuś zaoferować po prostu dobrą historię, którą uważamy za wartą opowiedzenia, a czasem cel jest nieoczywisty i tęgie głowy muszą się pogłowić, zanim coś ustalą. Cel to nie to samo co dydaktyka.

Cel może tkwić nie w opowieści per se, ale w tym, do czego dążą bohaterowie: chcemy pokazać, jak te dwie postacie się schodzą i rozchodzą, chcemy pokazać, jak szewc może pokonać smoka, chcemy pokazać, jak ten jeden ziomek mógłby zmienić świat na lepsze, chcemy pokazać rozwiązanie zagadki albo dlaczego ta dziewczyna stałaby się tak potężną czarodziejką.

Byleby ta historia dokądś zmierzała, takie moje prostackie życzenie. Zostawmy przypadkowe sceny, w których na siłę trzeba szukać sensu, Weselu Wyspiańskiego.

Obiecaj mi na początku kulminację, a potem ładnie wszystko zakończ (może nawet przewróć do góry nogami), dodaj kilka dobrych postaci i wiesz co? Masz lepszą historię niż większość tego, co miałam nieprzyjemność czytać i oglądać.

I może nawet zarwę dwie noce na leczenie się po trzech słodkich scenach.

3 Comments

muzyka

10 piosenek One Direction, których nie zamierzam się wstydzić

By Alicja Kaczmarek - 7/04/2018

2 Comments

Animacje

Dwunastoodcinkowa telenowela

By Alicja Kaczmarek - 6/24/2018

Czyli jak zawieść mnóstwo fanów i zrobić wszystko źle.

Kimi no Iru Machi, jedna z niewielu mang, które przykuły mnie do czytania na długie godziny, mimo swojej frustrującej fabuły, idiotycznych wydarzeń i bohaterów, którzy są czasem półgłówkami. Do tego stopnia, że miałam kiedyś na drzwiach Haruto jest debilem. Autentycznie.

Ta beznadziejna i urokliwa historia miłosna opowiada o Haruto, chłopcu z Hiroszimy, i dziewczynie z Tokio o imieniu Yuzuki Eba, którzy na przestrzeni lat ganiają się po Japonii w tę i we w tę. Dosłownie na przestrzeni lat, bo zaczyna się w liceum, a wydaje mi się, że kończy się po skończeniu studiów.

Manga ma dwadzieścia siedem tomów, plus tom bonusowy, DWIEŚCIE OSIEMDZIESIĄT rozdziałów i mnóstwo, mnóstwo czasu na wiele dramatów i zwrotów akcji. Zaczyna się spokojnie w wiejskim krajobrazie Hiroszimy, gdzie drobne nieporozumienia, trójkąty miłosne i wyznania wykrzyczane w świetle księżyca prowadzą do tragicznie dramatycznego aktu drugiego, dziejącego się w Tokio, gdzie dramat ściga dramat, nieporozumienie leży na nieporozumieniu, a jedyne, na co ma się ochotę, to złapać Haruto za ramiona i wykrzyczeć POROZMAWIAJ Z NIĄ!!, ale jakby postacie z anime i mangi ze sobą rozmawiały, to nie byłoby połowy fabuł. Przy czym, będąc w wielkiej mniejszości czytelników KnIM-a, bardzo cenię tokijski akt za wprowadzenie mojej ulubionej postaci, rozkochanie w niej mojego serca, a potem jeszcze szybsze ubicie tego osobnika w idealnym momencie, żeby zabolało najgorzej, jak się dało, i żebym wyła dobre dwadzieścia minut nad pojedynczym kadrem z mangi.

Kimi no Iru Machi mogę porównać trochę do telenoweli, ponieważ mamy tutaj łatwy do wyróżnienia główny wątek miłości, ale przy tym mnóstwo przeszkód i bardzo złożoną fabułę. Mimo że bohaterowie schodzą się niemal na początku opowieści, to potem na długie lata rozchodzą, Haruto znajduje sobie nową dziewczynę (~~lepszą~~), a ich kontakt urywa się zupełnie na jakiś rok (niekoniecznie w tej kolejności). W międzyczasie dostajemy jeszcze więcej dramy, trochę ogranych schematów (udawaj mojego chłopaka, pls, złap mnie za rękę na tej stacji, tak dla kitu), ale jakoś to wszystko ma swój czas i swoje miejsce i mogę z tym żyć, bo czyta się to wyśmienicie, nawet jeśli czasem mam ochotę walić głową w ścianę.

I tutaj przechodzimy do tematu tego posta: dlaczego tak wielu ludzi pokochało mangę (nawet jeśli czasem to guilty pleasure), a wszyscy, absolutnie wszyscy, nienawidzą drętwego, dwunastoodcinkowego anime, które miałam przyjemność ostatnio obejrzeć?

Here's the thing: ta manga nie bez powodu jest tysiąc razy dłuższa niż dwanaście rozdziałów, a nawet dwanaście tomów.

Pierwszy problem tego anime jest taki, że nie pokrywa całej historii. Zaczyna się od drugiego aktu, a potem bombarduje nas bez składu i ładu flashbackami, bo okazuje się, że jednak pierwszy akt był istotny i wprowadzenia nie należy pomijać. Drugi problem jest taki, że bardzo próbowało być wierne oryginalnej fabule.

I nawet te flashbacki są wypełnione tak niepotrzebnymi rzeczami w tym momencie... Ponieważ anime postanowiło, że nie obetnie ani jednej żeńskiej postaci, bo czymś trzeba zapełnić scenę na nagiej plaży w openingu. Dlatego mamy i Kanzaki, dziewczynę, w której podkochiwał się Haruto przed Ebą, i Akari, jego przyjaciółkę z dzieciństwa, które można by wyciąć, ale fanserwis i reunion na końcu same się nie zapełnią, mimo że imię Akari nawet chyba nie ma czasu paść, a potem dostajemy też Kiyomi!!! która pojawia się na jeden odcinek!!! bo musi paść, że kocha się w Kyousuke i ktoś musi się pokłócić z Yuzuki. A w tym tłumie mamy przecież też dużo ważniejsze żeńskie postaci: dwie siostry Eba oraz Asuka. Jasne, to się może wydawać, że to nie tak wiele.

Ale jest też siostra Haruto, i Kyousuke, i Takahashi, i dużo ludzi w tle się przewija, i wierzcie lub nie - ale nie ma miejsca na tych wszystkich ludzi. Nie przy dwunastu odcinkach.

Więc studio Gonzo mogło skleić razem Akari i Kanzaki zupełnie bezproblemowo, i skleić Kiyomi i Asukę, trochę zmieniając ten wątek. Efekt? Same plusy. Przede wszystkim mniejszy tłok, a ponieważ Gonzo i tak obdarło wszystkie żeńskie postaci z charakteru, to nie widzę problemów.

Manga miała dużo czasu na wyeksponowanie tych postaci. Każda miała swój charakter i swój czas w świetle reflektorów, najpierw w Hiroszimie mamy czas dla Takahashiego, Akari i Kanzaki. Potem akcja przenosi się do Tokio i na pierwszy plan wychodzą Kyousuke i Asuka. W tle, z odpowiednim wejściem i wyjściem z fabuły, znajdziemy Rin Ebę i Kiyomi, oraz kilka innych osób, które anime mimo wszystko wspaniałomyślnie pominęło.

Manga ma dużo czasu na rozwijanie wątków, dlatego relacja Asuki i Haruto naturalnie przechodzi w romantyczną i bardzo zdrowy związek (do momentu). Wiecie, co robi anime?

Robi roczny przeskok i pokazuje Haruto mówiącego "minął rok i teraz chodzę z Asuką".

?????

Tak się nie robi. To nie ma sensu.

Wyznania miłosne od i do poszczególnych dziewczyn rozkładają się na lata. Skondensowane robią z historii miłosnej zwykły harem. A wiecie, kto ogląda harem anime nieironicznie? Nikt.

Ostateczny rezultat jest taki, że anime nie nadaje się dla ludzi, którzy czytali mangę - bo traktuje swój materiał źródłowy z wyjątkowym brakiem szacunku, oraz dla ludzi, którzy mangi nie znają - bo jak nie wiesz, o co chodzi, to to nie ma sensu.

Mogłabym zrobić porządną recenzję i wspomnieć o: słabym aktorstwie, brzydkiej animacji, beznadziejnej pracy kamery (przysięgam, więcej zbliżeń na nieruchome obiekty i chyba bym umarła), obrzydliwym fanserwisie (manga to ecchi, tak, ale ecchi głównie opierające się na gorących źródłach i rozmyślaniach w wannie, a nie... to, cokolwiek to było - i, drodzy animatorzy, ubrania na kobiecym ciele się tak nie układają, chyba że są z lateksu, ale nawet wtedy nie aż tak).

Powód, dla którego tego nie zrobię, jest taki, że zrobiłam to przed chwilą, a poza tym mam coś ważnego do omówienia.

Dlaczego nie wierzymy ani jednej ckliwej gadce wypowiedzianej przez postać z anime, ale wzruszamy się, gdy wypowiadają je osoby o tej samej twarzy i podobnej historii, ale na papierze?

Jedną przyczyną będzie bardzo prosta sprawa: postaci są nie tylko różne charakterem w obu mediach, ale po prostu z jedną ich wersją spędzamy znacznie więcej czasu, można się zżyć i szczerze tej bandzie kibicować w ich dążeniu do szczęścia. Ich relacje mają szansę i czas na rozwinięcie się, co przekłada się na prosty czynnik: szczerość. Kiedy Haruto mówi, że jest zakochany w Asuce, wierzymy mu, bo to widzimy. Wiemy, że jego uczucie są szczere także, kiedy wyznaje swoje uczucie dużo wcześniej i dużo później Yuzuce. Wierzymy w smutek Rin, kiedy dowiaduje się o Yuzuce i Haruto, a nie myślimy, że jest rozwydrzonym bachorem z dziwnymi zabawami. Wierzymy, że Kyousuke i Haruto to najlepsi przyjaciele i wzruszamy się, kiedy to sobie wyznają i złościmy się, kiedy się kłócą.

Ich animowane odpowiedniki nie wzbudzają pozytywnych emocji tylko dlatego że są nieszczere. Powiem wam jedną rzecz: nie ma czegoś takiego jak kicz, jak tandeta, jak ten amerykański ser. Nie ma.

Są tylko nieszczere dialogi.

Mów szczerze, a nic nie będzie tandetne.