Wiosenne deszcze: 2018

Animacje

Wszystko, o czym wam w tym roku nie napisałam... [2]

By Alicja Kaczmarek - 12/31/2018

2 Comments

Animacje

Wszystko, o czym wam w tym roku nie napisałam... [1]

By Alicja Kaczmarek - 12/27/2018

7 Comments

Bookland

Mróz pisze poradnik, a cała Polska dostaje szału

By Alicja Kaczmarek - 12/23/2018

3 Comments

muzyka

8 piosenek na POWRÓT DO DOMU

By Alicja Kaczmarek - 12/19/2018

DZISIAJ MAMY DUŻO COUNTRY, WIĘC PRZYGOTUJCIE SIĘ.

Tymczasem... wracam jutro do domu! Opuszczam stolicę na, uwaga, siedemnaście dni. Boże, co za radość.

Z tej okazji, dla was wszystkich, którzy przebywają na wygnaniu, przygotowałam kilka utworów do słuchania w Pendolino, jak będzie zasuwał do waszych małych wiosek.

You'll Always Find Your Way Back Home

To jest jedna z niewielu piosenek z Hanny Montany, o których, bez ściemy, naprawdę uważam, że są dobre. Ogólnie będziemy tutaj bardzo monotematyczni, ponieważ wraca się tylko do małych wiosek w Tennessee, a o Tennessee śpiewa się tylko w piosenkach country. Niech tak będzie.

Spokojnie, niżej jest trochę prawdziwej muzyki, ale nie mogłam przepuścić Hanny Montany, która była dla mnie tak naprawdę pierwszą idolką. I cóż może mnie wiązać bardziej z moją zapyziałą wiochą nić postać, która sprawiła, że osoby ze wsi były naprawdę cool? Tak długo, jak z niej wyjechały i zostały nastoletnimi sensacjami pop. Ale nadal.

Tak więc piosenka, której słuchałam, marząc, aby z tej wiochy wyjechać, piosenka, której słuchałam, desperacko pragnąc z tej wiochy wyjechać i piosenka, której z przyjemnością słucham, gdy do tej wiochy wracam. Bo tak długo, jak jest tam moja rodzina, to tam będzie mój dom. I na zawsze będę dziewczyną z Zagłębia.

To idealna piosenka, bo jest na tyle pozytywna, że pokazuje, że można być szczęśliwym poza domem, a także zawsze do niego wrócić, kiedy trzeba. Ale to dobrze rozwijać skrzydła. Grunt, to nie zapomnieć czasem wrócić.

You can change your style, you can change your jeans

You can learn to fly and you can chase your dreams

You can laugh and cry but everybody knows

You'll always find your way back home

Africa

Dość dawno temu (ale nie tak wiele postów temu, niestety) wymieniłam Africę jako jedną z moich ulubionych piosenek wszech czasów. Dalej tak jest, nie bójcie się. Co więc robi tutaj? Ano, w pociągu przypomina się jedna z wielu interpretacji. Ta o przywiązaniu do ziemi, do ukochanej Afryki, która przecież na ciebie czeka, więc rzuć wszystko w cholerę i wsiadaj w samolot.

Więc w tej wersji, jak najbardziej można słuchać Afriki w Pendlino. W ogóle zawsze można jej słuchać, bo to boska piosenka. Wzruszająca w sposób smutny i podnosząca na duchu w sposób pozytywny. Taka niejasna, taka sprzeczna. Taka... domowa. Africa po prostu brzmi trochę jak dom, nie uważacie?

Ma w sobie też trochę ucieczki od zgiełku do natury. A to robimy my, słoiki, kiedy zapełniamy te nieszczęsne pociągi i wracamy do domu.

I stopped an old man along the way

Hoping to find some long forgotten words or ancient melodies

He turned to me as if to say, "Hurry boy, it's waiting there for you"

Take Me Home, Country Roads

Przepraszam za ten film, ale to tej wersji słucham (bo ta mi się kiedyś wyświetliła pierwsza na Spotify i tak już zostało), więc też tę muszę podać tutaj. A jest tych wersji naprawdę sporo, idzie się pogubić.

Tak czy siak, mam poważne pytanie - czy wszystkie moje ukochane piosenki powoli będą się stawać memami i nie będzie mi ich wolno słuchać nieironicznie? To naprawdę okrutne.

Ta piosenka broni się tu sama, nawet ciężko coś odkrywczego powiedzieć na ten temat. Jest koleś, który jedzie polnymi drogami do domu (tym razem Wirginia Zachodnia, nie Tennessee, ale nie przyzwyczajajcie się). Czy to nie ideał? Do tego bardzo przyjemny, super catchy, uwielbiam tę piosenkę tak bardzo, że ostatnio w pociągu miałam ją w pętli. Przypominam, że jadę minimum trzy i pół godziny aż do całych pięciu godzin (z kawałkiem).

Tak, uwielbiam tę piosenkę.

Country roads, take me home

To the place I belong

Back to Tennessee

No chyba nie myśleliście, że będzie tu tylko jedna piosenka z Hannah Montana: The Movie, filmu, który pobłogosławił nas wszystkich Travisem Brodym? Co wy, nie znacie mnie?

Patrzcie na ten majestatyczny teledysk, włosy na wietrze, kolczyk w uchu, ciemne szkła... Jezu, kocham Kurta Cobaina.

Ogólnie, mamy tu same najlepsze rzeczy, jeśli chodzi o piosenkę na POWRÓT DO DOMU: Tennessee, country, spacer brzegiem morza, niezręczne zbliżenia na twarz, tekst o powrocie na zabitą dechami wiochę, bo miasto takie przytłaczające. No czegoż chcieć więcej?

Boże, przysięgam, że ta piosenka jest bardzo fajna bez tego teledysku, ale z tym teledyskiem jest jeszcze fajniejsza, bo się można przy okazji pośmiać. No jak się tu nie cieszyć z powrotu do domu?

I'm on the road now,

I know just what I need,

To find my way back to Tennessee.

Home (Foo Fighters)

Zmienimy klimat.

Szczerze, to ja nawet niespecjalnie lubię Foo Fighters. No ale czasem trzeba.

Ta piosenka trochę nie jest tutaj na miejscu, nie będę kłamać, ale dodaję ją z tego prostego powodu, że piekielnie mnie wzrusza i dzisiaj już na niej płakałam. Może nie pasuje do naszej sytuacji lirycznej tak idealnie, jak pozostałe pozycje, ale pozwalam sobie tutaj na nieco wolności wyboru. Rany, mamy tu przecież nawet skrzypce.

No jak nie płakać.

Tak więc, jak złapaliście trochę żenady po drodze z tym całym country i Hanną Montaną, to hej - ta jest dla was. Bierzmy i płaczmy.

All I want is to be home

Back Where I Come From

Wracamy do country. (I Tennessee).

Ach, jakie te piosenki są południowe. W takich chwilach kocham country. Tylko nie cytujcie tego bez kontekstu, proszę. Bardzo żałuję, że nie dostaliśmy teledysku z Kennym Chesneyem (nawet imię ma jak z piosenki country) jeżdżącym pick-upem po wiochach w Tennessee. To byłby coś pięknie, majestatycznie południowego.

Wiecie, co jest najlepsze w tych piosenkach? Że one są naprawdę szczere. Oni wszyscy naprawdę są dumni ze swoich pick-upów i bydła, tęsknią za nimi i cieszą się, że tam wracają. Nie ma tu jakiejś wydumanej historii i wielkiej poezji, bo jej nie trzeba. Hej, jesteśmy z fajnej wsi (takiej jak twoja) i super, jest do niej wracać!

No co za mood.

Back where I come from

Where I'll be when it's said and done

Home (Edward Sharpe & The Magnetic Zeros)

Nie będę tu kłamać, bo już się kiedyś przyznałam, że bliższa mojemu sercu jest wersja z Glee, ale jest bardzo pocięta i niepełna. I chyba nie ma jej na Spotify, więc obejdziemy się.

To ten drugi rodzaj piosenek o domu (są trzy, bo jeszcze Never coming home, ale ten nam tu nie pasuje), czyli dom to nie miejsce, dom to osoba. Znam takich piosenek jakieś dziewięć razy więcej niż tych faktycznie o fizycznym powrocie do miejsca dzieciństwa. Część z nich jest bardzo depresyjna (My Way Home Is Through You), większość bardzo miłosna, a mało domowa (na przykład Home One Direction) i pasują na zupełnie inne okazje (na przykład czerwiec). Za to z tej piosenki jednak bije takie Ohio i inne ~~Tennessee~~, a przede wszystkim dziwne poczucie wspólnoty. Jakoś nie potrafię myśleć o niej jak o piosence romantycznej. Oczywiście, pomijając tekst. Ale cała aura bardziej o wspólnocie, grupie znajomych w swoim Utah czy innym Iowa, którzy wracają na Homecoming (Glee się ze mną zgadza w tej interpretacji).

Czyli idealnie, bo pierwszy raz od lata zobaczę sporo moich znajomych i przyjaciół.

Home, let me come home

Home is wherever I'm with you

I'm Coming Home For Christmas

Słuchajcie, nie będę tu nic dodatkowo pisać. To jest tak samowytłumaczalna piosenka, że nie ma co tu dorabiać ideologii.

Wracam do domu na święta.

I jako że nie wiem, jak będzie z pisaniem w tym okresie (mam sporo rzeczy do zrobienia, rozumiecie), to już teraz pozwolę sobie się popisać i złożyć wam wszystkim życzenia.

Niech to będzie dla was prawdziwie radosny czas. Niezależnie od wszystkiego. A nowy rok na pewno najlepszy z dotychczasowych, ale nie najlepszy w ogóle, niech da pole do popisu następcom.

!عيد سعيد! كل عام وانتم بخير

3 Comments

Animacje

4 filmy i 1 książka, które musisz odświeżyć sobie w liceum

By Alicja Kaczmarek - 12/16/2018

4 Comments

Bookland

Nie masz pojęcia o Piotrusiu Panie

By Alicja Kaczmarek - 12/14/2018

Mało kto z nas w ogóle czytał Piotrusia Pana i inne wariacje tego tytułu. Nie ukrywajmy. Niewielu ludzi w moim wieku kiedykolwiek sięgnęło po tę książkę i tylko niewielu więcej oglądało i pamięta, o co chodziło w filmie animowanym Disneya o tymże tytule. Sporo osób za to oglądało rozmaite wariacje aktorskie - od zwykłych ekranizacji po tę okropność, jaką był ten fragment Once Upon a Time o Nibylandii. Niektórzy doskonale pamiętają kreskówkę Piotruś Pan i piraci albo, Boże broń, Jake i Piraci z Nibylandii. Mamy całą franczyzę Disney. Wróżki (Czy też teraz to już jest Dzwoneczek), mamy film aktorski (słaby) sprzed kilku lat raptem, mamy mnóstwo książkowych retellingów (nawet polskich Chłopców), no i drugie tyle opowiedzianych na nowo opowieści o Kapitanie Haku.

I jaki ułamek tych tworów kulturowych w ogóle szanuje to, o czym jest pierwowzór?

Niewielki.

“Why can't you fly now, mother?"
"Because I am grown up, dearest. When people grow up they forget the way."
"Why do they forget the way?"
"Because they are no longer gay and innocent and heartless. It is only the gay and innocent and heartless who can fly.”

Na wstępie muszę powiedzieć, że to wcale nie jest złe. Wielki Powrót Disneya ma z książką Barriego wspólnego dokładnie nic i to nadal mój ukochany film Disneya. Twory kultury żyją własnym życiem. To okej, to naturalne.

Co innego jednak, kiedy w książce tak popularnego autora, jakim jest Rick Riordan, pada porównanie postaci do Cynki Dzwoneczek (unfollow me now jeśli myślisz, że to jest Blaszany Dzwoneczek), bo przecież była taka wesoła i kochana i wszystkich wprawiała w dobry humor.

I nikt na żadnym etapie redakcyjnym nie powiedział: stop. To nie jest kompletnie, kim była nasza kochana wróżka Dzwoneczek. Nawet w filmie Disneya! Cynka Dzwoneczek była zazwyczaj wredną, zazdrosną suką, która w jednej ze swoich pierwszych scen próbuje popełnić mord na Wendy i upozorować to na wypadek/zrzucić winę na Chłopców. Oczywiście, to nie jej wina, że w małych wróżkach mieści się tylko jedno uczucie naraz, a przez to bardzo silne. Nie zmienia to jednak faktu, że była wredną mendą, która ostatecznie przecież ginie za Piotrusia, a on niedługo potem zapomina, kim kompletnie była.

Niektórzy z was być może właśnie podrapali się trochę po głowie. Niemal słyszę to co? cisnące się na usta.

Piotruś Pan zapomniał też o Kapitanie Haku. I o Wendy. I o swoich Chłopcach.

“Our heroine knew that the mother would always leave the window open for her children to fly back by; so they stayed away for years and had a lovely time...”

Rozumiecie, cała postać Piotrusia - nieodpowiedzialnego gałgana, który był tragicznie zadufany w sobie, tak skupiony tylko i wyłącznie na własnej cudowności ("Ale jestem wspaniały!" to chyba jego najczęstsza kwestia), że zapomina o wszystkim i wszystkich niemal w ułamku sekundy, kiedy już przestają być dla niego istotni - pokazuje, że to wcale nie jest tak pięknie, nigdy nie dorastać. To nie jest dobra rzecz.

Nibylandia to okrutna kraina, gdzie krew leje się gęsto (moja ulubiona scena, kiedy Mr. Smee (jakkolwiek go przetłumaczymy) wyciera swoje okulary o brzeg koszuli, bo ma ubabrane krwią), a całość ograna jest jak zabawa, gdzie Kapitan Hak recytuje przez sen nazwiska kapitanów, których zabił, gdzie robi atak na podziemny dom Piotrusia i planuje wyrżnąć w pień gang dzieci, gdzie jednak śmierć nie jest tragedią - bo Piotruś i tak zapomina. Bo jest tylko dzieckiem. Takie są dzieci.

“One could mention many lovable traits in Smee. For instance, after killing, it was his spectacles he wiped instead of his weapon.”

Prawdziwie radosne, niewinne i bez serca - i tylko one mogą latać. Tak jest napisane w książce.

I to jest wszystko prawda. To sprawia, że Piotruś Pan jest tak cudowną książką. Ukazuje coś, o czym może nie chcemy pamiętać - że dobroć jest jednak nauczona, a może raczej, że nauczone jest dostrzeganie zła, że dzieciństwo jest piękne nie ze względu na naszą niewinność, a ignorancję, że dzieci są okrutne, że to jest naturalne.

I że to wszystko - jest dobre. Każdy musi dorosnąć, w swoim czasie, na swoich zasadach, ale każdy też powinien korzystać ze swojego czasu beztroski i ignorancji, i okrucieństwa. Bo Nibylandię każdy ma swoją.

Piotruś Pan nie jest żadną apoteozą dzieciństwa, dziecięcych zabaw i wyobraźni. To nie były żadne zabawy. Indianie tam ginęli. Piotruś Pan ma krew na rękach. Scena, kiedy dzieci jedzą zmyślony posiłek, bo to im daje poczucie matczynej miłości zawsze mnie rozbraja emocjonalnie i niemal doprowadza do łez. Wreszcie, to nie bez przyczyny powinno się nazywać Piotruś Pan i Wendy, bo jeśli cokolwiek książka przedstawia w świetle idealnym, to miłość matczyną.

Mówię teraz rzeczy, które niektórym mimo wszystko mogą się wydawać oczywiste, ale nie są, dopóki się jednak Piotrusia nie przeczyta. Niektóre momenty naprawdę odrzucają. Niektóre słowa są szokujące. Nasza mentalność też zmieniła się tak bardzo, że poziom przemocy w Piotrusiu sprawia, że dla nas ciężko jest to już czytać dzieciom. Myślę zresztą, że dużo bardziej potrzebują tego dorośli. Bo zapominają, jak to było być dzieckiem - egoistycznym, okrutnym dzieckiem, które dzięki swiej beztrosce i ignorancji jednak potrafiło latać.

“And so," he went on good-naturedly, "there ought to be one fairy for every boy and girl."
"Ought to be? Isn't there?"
"No. You see children know such a lot now, they soon don't believe in fairies, and every time a child says, 'I don't believe in fairies,' there is a fairy somewhere that falls down dead.”

To właśnie jest druga strona medalu, której żadna inna dziecięca książka - a czytałam ich chyba więcej niż tych "prawdziwych", dziękuję bardzo - mi po prostu nie dała. Takiego brutalnego przypomnienia, że to wszystko jest zabawa, dopóki zrozumiemy, że już nie.

Dzieci są okrutne, najbardziej potrzebują matczynej miłości, a wszystkie w końcu muszą dorosnąć (i to jest dobre) - to jest przekaz Piotrusia Pana. A nie rozumiały tego nawet moje szkolne polonistki.

Piotruś Pan jest antytezą dla wszystkich tych cudownie niewinnych dzieci w literaturze. Totalnie zaprzecza symbolice, którą łączymy z obrazem dzieci, nie jest jak Orszulka, jak Ania z Zielonego Wzgórza, jak Józio i Rózia czy jakakolwiek inna słodka Łucja z Narnii. Dużo bliżej mu do egoistycznej i głupiej Alicji w Krainie Czarów. O ile mi jednak wiadomo, Alicja nikogo nie zamordowała.

Pitoruś to jedyne prawdziwe dziecko w literaturze. Bez świadomości konsekwencji jego akcji, bez pojęcia prawdziwego smutku, bez zmartwień, i z tą nieszczęsną dziurawą pamięcią. Wszystkich tych rzeczy - począwszy od miłości aż po abstrakcyjne myślenie, musimy się nauczyć.

Dlatego dorastanie, choć nudne, jest jednak nieuniknione i dobre. Bo to oznacza, że umiemy dostrzec zło na świecie.

I być może je naprawić. Ale to już sobie sama dopowiadam.

czy mam kompetencje do pisania takich postów? nie wiem, ciężko powiedzieć

5 Comments

refleksja

Od miesiąca studiuję arabistykę...

By Alicja Kaczmarek - 11/17/2018

Wracam. Tym razem na serio, mam nadzieję.

To były bardzo dziwne dwa miesiące, kiedy mnie nie było. Wszystko się zdarzyło, od przeprowadzki po wizyty na SORze. Koniec końców my wszyscy - ja, moje czterdzieści lalek i tragiczna tęsknota za domem - jesteśmy w Warszawie.

I studiuję tutaj arabistykę.

Jak to w ogóle wygląda po tym tajemniczym miesiącu? Czy to kierunek dla mnie?

Chyba.

Pierwszy rok to przede wszystkim język. Język bardzo intensywny. 10x45 minut w tygodniu i materiał leci na łeb, na szyję. Dodatkowo - to nie są standardowe lekcje języka. Najpierw umiałam powiedzieć Warszawa jest piękna jesienią i Wiedza jest światłem i Klamka samochodu mojego wuja, a potem Jak masz na imię? W międzyczasie jeszcze doszedł czas przeszły. Przed teraźniejszym. Nadal nie spytam cię, ile masz lat i nie powiem, ile ja mam, bo znam tylko dziesięć liczebników głównych. Za to podam godzinę.
Bo porządkowych znam dwanaście.

Język arabski jest inny. Jeśli nie znasz perskiego albo hebrajskiego, to nie będzie ci przypominać absolutnie niczego, co znasz. Wszystko jest w nim inne. Nie tylko całkowicie odjechany alfabet (sorry, abdżad!! to super istotne), fonetyka, od której dosłownie boli mnie głowa (głoski emfatyczne?? i w ogóle ostatnio często się zdarza, że wciskam w słowo jakieś dziwne dźwięki, bo mój język nie nadąża), ale oczywiście - zupełnie inna gramatyka i cała otoczka, która zaczyna się od trzynastu zaimków osobowych (niby dwunastu, ale w praktyce jednak trzynastu), przechodzi przez traktowanie rzeczowników i przymiotników jako jednego typu wyrazu, jedzie w przyszłość, której nie znam, ale która jest opisana w dwóch pięknych tomiszczach Profesora Daneckiego, i wreszcie kończy się na tym, że NIKT tak nie mówi i trzeba się tego wszystkiego oduczyć, żeby poznać dialekt.

Bo to, co się nazywa ładnie Modern Standard Arabic, to sztuczny twór, który rozwija się sztucznie i nie istnieje w mowie. Nikt tym nie mówi. Technicznie, to jest język martwy. Z kolei dialekty nie istnieją naturalnie w piśmie.

Tak więc: przygoda. Takie rzeczy w większym lub mniejszym stopniu wiedziałam, kiedy miałam przyjemność wleźć na pierwsze zajęcia. Czego nie wiedziałam, to że na przykład arabski ma trzy różne H, ale żadne nie brzmi jak nasze H. Ma też dwa różne R. I swoje własne š, które jest czymś między ś a sz. I literę oznaczającą zwarcie krtani. No i te litery emfatyczne bo why not.

Za to tak, piszę już "ze złej strony" i mogę przyszpanować, jeśli zajdzie taka potrzeba. A to tak a propos szybkiego tempa - sprawdzian z alfabetu był po dwóch tygodniach. Nauka alfabetu rosyjskiego w liceum zajęła nam tak ze dwa miesiące lekką ręką. A jest bez porównania w ogóle prostszy.

Myślę, że to dobry moment, żeby zacytować jednego z moich profesorów:

Jeśli myślicie, że się w pięć lat nauczycie arabskiego jakby to był jakiś angielski, no to się nie nauczycie.

Nie martwcie się, dalej będzie tylko gorzej.

Ach, nieodłączna cecha tekstów semickich - że nie wiadomo, o co w nich chodzi.

Do odważnych świat należy, a jak się studiuje arabistykę, to trzeba być odważnym, bo gdzie nie pojedziesz, tam sytuacja konfliktowa.

Uwielbiam faceta.

Ale arabistyka to nie tylko język. To jednak studia kulturoznawcze czy tego chcecie, czy nie. I powiem wam tak. Po tych kilku, dosłownie do policzenia na palcach, wykładach z religii, wiem o Koranie i islamie tak z pięć razy więcej niż przeciętny obywatel, który swoją wiedzę czerpie z szokujących nagłówków na Onecie.

I dostałam, czego chciałam: koniec z europocentryzmem! Jak tylko zaliczę w końcu kiedyś filozofię i wstęp do nauk politycznych. Nigdy więcej ograniczania swojego spojrzenia na świat do Francji, Wielkiej Brytanii i Niemiec.

Wszystko, czego się uczymy i co znamy, zaczynając od głupich epok historycznych ("renesans" w Indiach to przecież zupełnie co innego), jest tak okropnie europocentryczne, że jeśli chodzi o każdą inną kulturę, poruszamy się głównie w okropnych stereotypach. I tak kobieta arabska jednocześnie chodzi całe życie w burce, i jest tancerką brzucha w skąpym stroju.

I mało kto się w ogóle nad tym zastanawia, bo przecież przed "wielkimi odkryciami geograficznymi" nic się nigdzie nie działo. A potem działo się tylko sporadycznie. Raz na jakiś czas. Ale bez przesady, bo przecież Gutenberg wynalazł druk!! Bo przecież nikt poza Grekami, nie myślał. Bo przecież nie istniało społeczeństwo w innym ujęciu niż europejskie.

To jest, oczywiście, chcę pracować z językami. To jest to, co planuję robić. Ale jestem bardzo chętna uczyć się i oduczać tak ogólnie. Trochę od tego są te studia.

Czy to są ciężkie studia? Tak. Na drugim roku jest aktualnie sześć osób. Do przedmiotów nie ma podręczników. Przegapisz jeden dzień arabskiego i nagle jesteś w innym wymiarze. Sala jest mała i duszna, szybko jest w niej gorąco i przez cały dzień siedzisz niedotleniony. Trzeba zapieprzać samemu, bo się potem nie wygrzebiesz z góry zaległości

Ale wykładowcy są super, język jest piękny (nie zmienię zdania, sorry), kultura zupełnie inna, a ty uzyskujesz niesamowitą władzę przed nagłówkami w internecie i okropnymi książkami: wiedzę.

Tak więc dużo narzekam, czasem płaczę, ale świetnie się bawię.

I przynajmniej się nie nudzę!

A na koniec adekwatna piosenka, zobaczymy, jak daleko zajdę na tej ścieżce :).

12 Comments

muzyka

15 moich ulubionych piosenek wszech czasów (2018)

By Alicja Kaczmarek - 9/13/2018

13 Comments

Animacje

Gdybym była piosenką Disneya

By Alicja Kaczmarek - 9/09/2018

8 Comments

Samo życie

Poradnik Maturalny: Oto, jak to zdać i móc spojrzeć sobie w twarz

By Alicja Kaczmarek - 9/03/2018

14 Comments

Samo życie

Kartka z pamiętnika: Chcę być Horacym, czyli o zmęczeniu własną amatorszczyzną

By Alicja Kaczmarek - 8/28/2018

2 Comments

film

Subs czy Dubs? Czyli o odwiecznej wojnie między napisami a dubbingiem

By Alicja Kaczmarek - 8/26/2018

4 Comments

film

Są takie rzeczy, które The Office robi lepiej niż Friends

By Alicja Kaczmarek - 8/11/2018

6 Comments

Dzieje się!

(Nie) nadaję się do oglądania poważnego kina, czyli Ala i Nowe Horyzonty

By Alicja Kaczmarek - 8/08/2018

4 Comments

Samo życie

Kartka z pamiętnika: Dużo gadania o zakończeniach i celach w poście bez celu

By Alicja Kaczmarek - 7/08/2018

Lwią część tego tekstu napisałam jakiś miesiąc temu, a dzisiaj, jak miałam go usunąć ze szkiców, uznałam, że w sumie po co? A niech wisi, yololo.

Więc to się wydarzyło na początku czerwca i mówię przypadkowe i niepowiązane rzeczy.

Przeczytałam ostatnio jeden cholernie długi fanfic. (DZIWNE, WIEM). I gdyby nie to, że to na swój sposób fanfic kultowy (ludzie sobie tatuują cytaty, drukują oprawione wersje itd.), prawdopodobnie rzuciłabym nim po kilku pierwszych rozdziałach, bo po pierwsze: ciągnęły się jak flaki z olejem, a poza tym miały tę aurę alkoholu, narkotyków i przypadkowego seksu i to naprawdę nie jest mój klimat, więc w normalnych warunkach postawiłabym na nim krzyżyk, no bo serio.

Ale przeczytałam ten fanfic i minęły dwa dni i

nie mogę

wyrzucić go

z głowy.

Do tego stopnia, że mi się śnił. Dwa razy. Naprawdę, też jestem w szoku.

I pomyślałam sobie: hej, skąd to się wzięło? Przecież pierwsze 12 rozdziałów przyprawiało mnie o ból głowy z frustracji. Skąd się wzięło to dziwne uczucie złamanego serca? Wyruszyłam więc w fascynującą podróż wgłąb siebie i odkryłam wiele czynników, które złożyły się na fakt, że postawię tę historię w panteonie moich prawie ulubionych. Zaliczają się do nich wspaniałe postacie, wielowarstwowe (choć początkowo to tak nie wygląda!) i pięknie skonstruowane, i naprawdę dobry, wypolerowany styl. Nie zaszkodziło też pewnie sporo głupiej dramy (po to czytam fanfiki!), ckliwych kwestii (to drugi powód, dla którego czytam fanfiki! Proszę mnie dobrze karmić na przemian fluffem i angstem i będę szczęśliwa), cytatów Wilde'a, mnóstwo przekleństw i wszędobylskie pianina.

Zdałam sobie jednak ostatecznie sprawę, że wracam myślami do tego okropnie ckliwego, sentymentalnego, niemal naiwnego w swoim pięknie zakończenia.

Mam słabość do szczęśliwych zakończeń (cicho, wiem), ale moja definicja szczęśliwego zakończenia jest trochę inna niż większości ludzi: nie oczekuję skowronków, tylko pozytywnego rozwiązania konfliktu historii, najpewniej nie bez dobrej ofiary, no bo jak to tak, nie ma nic za darmo (klasyczny przykład - Pan Wołodyjowski, ewidentnie i bezsprzecznie najlepsza część Trylogii (Kmicic who?)).

Rozumiecie, coś bardziej jak Igrzyska śmierci, gdzie Katniss nadal ma koszmary, niż Harry Potter, gdzie Harry pracuje jak auror (??? czy JK Rowling czytała w ogóle Zakon Feniksa czy wyparła ten okres z pamięci) i All was well.

Czy może przypadkiem mam jeszcze większą słabość do tandetnych wyznań miłości na ostatnich kartkach opowieści?

I tak, i nie. Prawda jest taka, że jak lubię postaci, to każdą ckliwą gadkę przyjmuję jak dar z nieba, więc tak też było w tym wypadku. Serio, jak moje dzieci nie dostają skowronków na koniec, to się wściekam. Tyle się wycierpiały, no ej. Ale jak cała historia jest serowa, to raczej nie.

Przy czym zakończenie Young & Beautiful, bo to o tym fanficzku tu mówimy (i serio - bez głupich oskarżeń, pls, ja osobiście czytam wszystko, teraz ostrzę sobie zęby na Drarry, a wszyscy wiemy, że nie znoszę Drarry, a Larry bywa bardzo często dużo lepsze, niż to, co zalega stosami w księgarniach, jak się wie, gdzie szukać - a ja zrobiłam głęboki research, jak wiemy), jest naprawdę tak pozytywne, że nie wiem, czy dałoby się bardziej. To nie jest złe - czytałam 33 rozdziały pełne dramy tylko dla tej kupki szczęścia, prawda?

I w jakiś, niewytłumaczalny jeszcze dla mnie, sposób autorce udało się stworzyć ociekające słodyczą zakończenie, które jednocześnie złamało mi serce, zostawiło z wewnętrzną pustką i, co najgorsze, nie daje mojej głowie spokoju, zmieniając tę historię pełną (często niepotrzebnej) dramy i papierosowego dymu w coś, co miało cel i uświadomiło mi, jak daleko i jak spójnie ewoluowali główni bohaterowie (nie znosiłam ich na początku, a teraz to moje dzieci więc??) i spięło wszystkie ucieczki.

Wiecie co, ja omijałam czasem połowę rozdziałów, czytając tylko dialogi - aż nie dotarłam do tego zakończenia, które w jakiś mistyczny sposób nie tylko dopełniło opowieść - zgodnie ze swoim zadaniem - ale rozdarło mnie na kawałki i upchało w kącie. Mistyczna siła. Zupełnie tego nie rozumiem.

Albo nie, tak naprawdę rozumiem (to wszystko te postacie, patrz: mój post o Kimi no Iru Machi), ale to nie jest to, o czym chcę mówić.

Bo to wywołało we mnie (kolejną) refleksję. Oczywiście, rzeczy takie jak książki i filmy są tworzone po to, żeby poznawać je w całości, a nie rzucać w kąt po 1/4 i ciężko mówić o sprawiedliwej ocenie w takim wypadku (pozdrawiam wszystkich, którzy wyłączyli mój ukochany film po 20 minutach) i zakończenie często, nie zawsze, ale często traktowane jest jako okazja do pozapinania ostatnich wątków na ostatni guzik, ostatnie decyzje i finałowe rozmowy (co jest, nie ukrywam, nudne, bo ja lubię emocje, a nie zostańmy jednak przyjaciółmi, ugh!), co rozciąga nam to felerne zakończenie na jeszcze trzydzieści stron domykania wątków. (Patrz: Szklany tron).

A po drugiej stronie barykady mamy cliffhangery i pojedyncze kończące zdania i pourywane słowa i ogólnie - zakończenia otwarte, może czasem zbyt (chyba że nazywasz się Juliusz Słowacki).

I pomyślałam sobie, że w sumie niewiele jest zakończeń naprawdę dopracowanych, do których ktoś dostatecznie się przyłożył, aby miało odpowiedni związek z historią i naprawdę było z nią integralne - i być może czasem, nawet bez używania niesamowitych plot twistów, może zmienić percepcję całości. Pamiętam, że coś podobnego przeżyłam z Mrocznymi umysłami (zabijcie mnie, ale nie pamiętam, co dokładnie się tam wydarzyło - nawet niedokładnie nie pamiętam), gdzie cała książka była nijaka, ale zakończenie mi się tak podobało, że kupiłam następny tom (i jednak nigdy go nie przeczytałam).

Lepiej zachowuje się mój ukochany film, Nowy początek, gdzie zakończenie jest po prostu tak pięknie utkaną klamrą kompozycyjną, nie tylko zawierającą w sobie nawiązanie do początku opowieści (które ma tutaj przepiękny sens, zwyczajnie ze względu na fabułę), ale też nadające wszystkiemu przepiękny sens.

Czasem śledzimy bohaterów i nie wiemy do końca, do czego wszyscy zmierzamy w tym szalonym pędzie (albo ślimaczym tempie), jak na przykład w Tajemnej historii, o której napiszę niedługo. I kiedy docieramy do punktu kulminacyjnego, możemy dostać coś, co nam wszystko piękne spaja, nadaje sens przypadkowym wydarzeniom i pokazuje, że nie zmarnowaliśmy czasu na przypadkowe sceny pełen ciszy i nawiązań antycznych, ale często dostajemy też coś, co faktycznie może mieć sens w kontekście wyborów życiowych bohaterów, ale miałoby taki sam sens, gdyby wyciąć jakieś 300 stron czytania o niczym.

A czasem mamy zakończenia-oszustów, jak w Papierowych miastach, gdzie ta dziewczyna wcale nie chciała być szukana, więc ostatecznie, po co to czytaliśmy?

Wiecie, ja lubię, jak historia ma cel. I nie ma lepszego miejsca, aby ten cel ostatecznie pokazać, niż zakończenie. Nie punkt kulminacyjny, tylko zakończenie. Bo to ostatnie przeczytane słowa pamięta się najbardziej. Zakończenie powinno być najbardziej dopracowaną częścią książki. Po prostu bezsprzecznie.

Czasem nadajemy historii fałszywy cel, jak w Czarodziejskim flecie, czasem naszym celem jest po prostu zabawić, jak w Dziadku do orzechów i królu myszy, czasem chcemy komuś zaoferować po prostu dobrą historię, którą uważamy za wartą opowiedzenia, a czasem cel jest nieoczywisty i tęgie głowy muszą się pogłowić, zanim coś ustalą. Cel to nie to samo co dydaktyka.

Cel może tkwić nie w opowieści per se, ale w tym, do czego dążą bohaterowie: chcemy pokazać, jak te dwie postacie się schodzą i rozchodzą, chcemy pokazać, jak szewc może pokonać smoka, chcemy pokazać, jak ten jeden ziomek mógłby zmienić świat na lepsze, chcemy pokazać rozwiązanie zagadki albo dlaczego ta dziewczyna stałaby się tak potężną czarodziejką.

Byleby ta historia dokądś zmierzała, takie moje prostackie życzenie. Zostawmy przypadkowe sceny, w których na siłę trzeba szukać sensu, Weselu Wyspiańskiego.

Obiecaj mi na początku kulminację, a potem ładnie wszystko zakończ (może nawet przewróć do góry nogami), dodaj kilka dobrych postaci i wiesz co? Masz lepszą historię niż większość tego, co miałam nieprzyjemność czytać i oglądać.

I może nawet zarwę dwie noce na leczenie się po trzech słodkich scenach.

3 Comments

muzyka

10 piosenek One Direction, których nie zamierzam się wstydzić

By Alicja Kaczmarek - 7/04/2018

2 Comments

Animacje

Dwunastoodcinkowa telenowela

By Alicja Kaczmarek - 6/24/2018

Czyli jak zawieść mnóstwo fanów i zrobić wszystko źle.

Kimi no Iru Machi, jedna z niewielu mang, które przykuły mnie do czytania na długie godziny, mimo swojej frustrującej fabuły, idiotycznych wydarzeń i bohaterów, którzy są czasem półgłówkami. Do tego stopnia, że miałam kiedyś na drzwiach Haruto jest debilem. Autentycznie.

Ta beznadziejna i urokliwa historia miłosna opowiada o Haruto, chłopcu z Hiroszimy, i dziewczynie z Tokio o imieniu Yuzuki Eba, którzy na przestrzeni lat ganiają się po Japonii w tę i we w tę. Dosłownie na przestrzeni lat, bo zaczyna się w liceum, a wydaje mi się, że kończy się po skończeniu studiów.

Manga ma dwadzieścia siedem tomów, plus tom bonusowy, DWIEŚCIE OSIEMDZIESIĄT rozdziałów i mnóstwo, mnóstwo czasu na wiele dramatów i zwrotów akcji. Zaczyna się spokojnie w wiejskim krajobrazie Hiroszimy, gdzie drobne nieporozumienia, trójkąty miłosne i wyznania wykrzyczane w świetle księżyca prowadzą do tragicznie dramatycznego aktu drugiego, dziejącego się w Tokio, gdzie dramat ściga dramat, nieporozumienie leży na nieporozumieniu, a jedyne, na co ma się ochotę, to złapać Haruto za ramiona i wykrzyczeć POROZMAWIAJ Z NIĄ!!, ale jakby postacie z anime i mangi ze sobą rozmawiały, to nie byłoby połowy fabuł. Przy czym, będąc w wielkiej mniejszości czytelników KnIM-a, bardzo cenię tokijski akt za wprowadzenie mojej ulubionej postaci, rozkochanie w niej mojego serca, a potem jeszcze szybsze ubicie tego osobnika w idealnym momencie, żeby zabolało najgorzej, jak się dało, i żebym wyła dobre dwadzieścia minut nad pojedynczym kadrem z mangi.

Kimi no Iru Machi mogę porównać trochę do telenoweli, ponieważ mamy tutaj łatwy do wyróżnienia główny wątek miłości, ale przy tym mnóstwo przeszkód i bardzo złożoną fabułę. Mimo że bohaterowie schodzą się niemal na początku opowieści, to potem na długie lata rozchodzą, Haruto znajduje sobie nową dziewczynę (~~lepszą~~), a ich kontakt urywa się zupełnie na jakiś rok (niekoniecznie w tej kolejności). W międzyczasie dostajemy jeszcze więcej dramy, trochę ogranych schematów (udawaj mojego chłopaka, pls, złap mnie za rękę na tej stacji, tak dla kitu), ale jakoś to wszystko ma swój czas i swoje miejsce i mogę z tym żyć, bo czyta się to wyśmienicie, nawet jeśli czasem mam ochotę walić głową w ścianę.

I tutaj przechodzimy do tematu tego posta: dlaczego tak wielu ludzi pokochało mangę (nawet jeśli czasem to guilty pleasure), a wszyscy, absolutnie wszyscy, nienawidzą drętwego, dwunastoodcinkowego anime, które miałam przyjemność ostatnio obejrzeć?

Here's the thing: ta manga nie bez powodu jest tysiąc razy dłuższa niż dwanaście rozdziałów, a nawet dwanaście tomów.

Pierwszy problem tego anime jest taki, że nie pokrywa całej historii. Zaczyna się od drugiego aktu, a potem bombarduje nas bez składu i ładu flashbackami, bo okazuje się, że jednak pierwszy akt był istotny i wprowadzenia nie należy pomijać. Drugi problem jest taki, że bardzo próbowało być wierne oryginalnej fabule.

I nawet te flashbacki są wypełnione tak niepotrzebnymi rzeczami w tym momencie... Ponieważ anime postanowiło, że nie obetnie ani jednej żeńskiej postaci, bo czymś trzeba zapełnić scenę na nagiej plaży w openingu. Dlatego mamy i Kanzaki, dziewczynę, w której podkochiwał się Haruto przed Ebą, i Akari, jego przyjaciółkę z dzieciństwa, które można by wyciąć, ale fanserwis i reunion na końcu same się nie zapełnią, mimo że imię Akari nawet chyba nie ma czasu paść, a potem dostajemy też Kiyomi!!! która pojawia się na jeden odcinek!!! bo musi paść, że kocha się w Kyousuke i ktoś musi się pokłócić z Yuzuki. A w tym tłumie mamy przecież też dużo ważniejsze żeńskie postaci: dwie siostry Eba oraz Asuka. Jasne, to się może wydawać, że to nie tak wiele.

Ale jest też siostra Haruto, i Kyousuke, i Takahashi, i dużo ludzi w tle się przewija, i wierzcie lub nie - ale nie ma miejsca na tych wszystkich ludzi. Nie przy dwunastu odcinkach.

Więc studio Gonzo mogło skleić razem Akari i Kanzaki zupełnie bezproblemowo, i skleić Kiyomi i Asukę, trochę zmieniając ten wątek. Efekt? Same plusy. Przede wszystkim mniejszy tłok, a ponieważ Gonzo i tak obdarło wszystkie żeńskie postaci z charakteru, to nie widzę problemów.

Manga miała dużo czasu na wyeksponowanie tych postaci. Każda miała swój charakter i swój czas w świetle reflektorów, najpierw w Hiroszimie mamy czas dla Takahashiego, Akari i Kanzaki. Potem akcja przenosi się do Tokio i na pierwszy plan wychodzą Kyousuke i Asuka. W tle, z odpowiednim wejściem i wyjściem z fabuły, znajdziemy Rin Ebę i Kiyomi, oraz kilka innych osób, które anime mimo wszystko wspaniałomyślnie pominęło.

Manga ma dużo czasu na rozwijanie wątków, dlatego relacja Asuki i Haruto naturalnie przechodzi w romantyczną i bardzo zdrowy związek (do momentu). Wiecie, co robi anime?

Robi roczny przeskok i pokazuje Haruto mówiącego "minął rok i teraz chodzę z Asuką".

?????

Tak się nie robi. To nie ma sensu.

Wyznania miłosne od i do poszczególnych dziewczyn rozkładają się na lata. Skondensowane robią z historii miłosnej zwykły harem. A wiecie, kto ogląda harem anime nieironicznie? Nikt.

Ostateczny rezultat jest taki, że anime nie nadaje się dla ludzi, którzy czytali mangę - bo traktuje swój materiał źródłowy z wyjątkowym brakiem szacunku, oraz dla ludzi, którzy mangi nie znają - bo jak nie wiesz, o co chodzi, to to nie ma sensu.

Mogłabym zrobić porządną recenzję i wspomnieć o: słabym aktorstwie, brzydkiej animacji, beznadziejnej pracy kamery (przysięgam, więcej zbliżeń na nieruchome obiekty i chyba bym umarła), obrzydliwym fanserwisie (manga to ecchi, tak, ale ecchi głównie opierające się na gorących źródłach i rozmyślaniach w wannie, a nie... to, cokolwiek to było - i, drodzy animatorzy, ubrania na kobiecym ciele się tak nie układają, chyba że są z lateksu, ale nawet wtedy nie aż tak).

Powód, dla którego tego nie zrobię, jest taki, że zrobiłam to przed chwilą, a poza tym mam coś ważnego do omówienia.

Dlaczego nie wierzymy ani jednej ckliwej gadce wypowiedzianej przez postać z anime, ale wzruszamy się, gdy wypowiadają je osoby o tej samej twarzy i podobnej historii, ale na papierze?

Jedną przyczyną będzie bardzo prosta sprawa: postaci są nie tylko różne charakterem w obu mediach, ale po prostu z jedną ich wersją spędzamy znacznie więcej czasu, można się zżyć i szczerze tej bandzie kibicować w ich dążeniu do szczęścia. Ich relacje mają szansę i czas na rozwinięcie się, co przekłada się na prosty czynnik: szczerość. Kiedy Haruto mówi, że jest zakochany w Asuce, wierzymy mu, bo to widzimy. Wiemy, że jego uczucie są szczere także, kiedy wyznaje swoje uczucie dużo wcześniej i dużo później Yuzuce. Wierzymy w smutek Rin, kiedy dowiaduje się o Yuzuce i Haruto, a nie myślimy, że jest rozwydrzonym bachorem z dziwnymi zabawami. Wierzymy, że Kyousuke i Haruto to najlepsi przyjaciele i wzruszamy się, kiedy to sobie wyznają i złościmy się, kiedy się kłócą.

Ich animowane odpowiedniki nie wzbudzają pozytywnych emocji tylko dlatego że są nieszczere. Powiem wam jedną rzecz: nie ma czegoś takiego jak kicz, jak tandeta, jak ten amerykański ser. Nie ma.

Są tylko nieszczere dialogi.

Mów szczerze, a nic nie będzie tandetne.