Dzisiaj kończy się 2015 rok, a jutro Wiosenne deszcze mają pierwsze urodziny. Czas na podsumowanie tego okresu.

Zanurzmy się jeszcze na chwilę w bożonarodzeniowym klimacie. W sobotę dziewiętnastego grudnia miałam okazję odwiedzić Jarmark Bożonarodzeniowy w Dreznie i z niemałym poślizgiem, ale wreszcie korzystam z możliwości porównania i krótko przedstawię wam moje odczucia.

To było dwa? trzy lata temu? Coś koło tego. W święto Bożego Narodzenia po raz pierwszy w życiu przeszłam operację - operację wycięcia wyrostka robaczkowego. W szpitalu spędziłam pięć dni i stwierdzam otwarcie, że to był najgorszy czas w moim życiu.

Dzisiaj była premiera nowego epizodu Gwiezdnych wojen (którego nie zobaczę dzisiaj, nisetety), a sporo ludzi pewnie będzie się zastanawiać, o co tym zajaranym ludziom chodzi i co w tym takiego niezwykłego. Odpowiadam z mojej perspektywy, pomijając nerdowski bełkot.

Jeszcze kilka lat temu pewnie odpowiedziałabym, że nie, niepotrzebne, fu, ble i w ogóle na co to komu. Dzisiaj mam nieco... odmienne zdanie.

Ta książka kończy moją przygodę z serią autorstwa Anny Ficner-Ogonowskiej.

I Bogu dzięki.

Trochę po czasie, ale przyszedł czas na mnie. Co i jak udało mi się naskrobać? 

Dużo ludzi, dużo jedzenia i dużo światełek. Przed państwem Jarmark Bożonarodzeniowy we Wrocławiu.

Jest drugi grudnia, czyli dokładnie dwa lata temu w moim progu pojawił się najlepszy pies na świecie.

Czyli wszystko, czego używam, kiedy piszę coś dłuższego niż pięć stron.

Nie umiem się wysilić na ambitniejszy tytuł, bo ten post będzie o figurkach z Disney Infinity. Po prostu.

Książkę tę polecała mi połowa moich domowników, ale mimo to pozostawałam sceptyczna. Na szczęście, "Dziewczyna o siedmiu imionach" przewyższała moje oczekiwania.

Tak w skrócie to ten... Mam mieszane uczucia.

Do Wigilii jeszcze tylko 38 dni, więc pora zacząć myśleć nad książkami, które wprawią nas w świąteczny nastrój. No to lecimy!

Nie po takie posty przychodzicie na tego bloga. Dlatego piszę go z pełną świadomością, że go olejecie.

No ja bym nie poszła? Ja? Pewnie, że poszłam do kina, choć walczyłam ze sobą bardzo, bardzo zawzięcie. Przed państwem recenzja nowego filmu o Piotrusiu Panie.

No, wreszcie, chciałoby się rzec. Trochę trzeba było czekać, ale mam nadzieję, że warto. Pamiętacie jeszcze mój post o Harry'ym?

Słyszysz Barbie, myślisz plastikowa lafirynda? Jeśli tak, nie różnisz się wcale ode mnie kilka miesięcy temu. Takie to puste i durnowate, a reprezentuje sobą kompletnie nic. Jednak coś zmieniło się w moim sposobie myślenia od tego czasu, skoro piszę ten post, prawda?

W ogóle nie miałam w planach czytać tej książki. Kupiłam ją, bo chciałam podpis (taki ze mnie burżuj!), a zaczęłam czytać, bo tak sobie przeglądałam i nagle cały dzień mi przeleciał. Zdarza się, prawda?

Byłam. Widziałam. Zbiedniałam. To tak w skrócie o 19. Międzynarodowych Targach Książki w Krakowie.

W piątek czeka mnie dzień, do którego odliczam dni od co najmniej sześciu lat. Skończę magiczne szesnaście lat. Chodzę nakręcona od dobrego tygodnia i wcale nie dlatego, że wreszcie będę szesnastolatką!!!1!11!

Po niezliczonej liczbie przekleństw, zbyt długim czasie oczekiwania i banie na Empik - oto jest. Mój Harry Potter z obrazkami.

Wielkimi krokami zbliża się listopad, a co za tym idzie - NaNoWriMo, czyli National Novel Writing Month. Świetna inicjatywa, w Polsce niezbyt popularna. Jeszcze.

Wszyscy słyszeli ten tekst. Większość z was pewnie nawet go użyła. Do czego mi się to przyda w życiu? Ano do niczego. To po co się uczysz?

Jestem jedną z tych nastolatek, które na dźwięk słowa "opera" wcale się nie krzywią. A poza tym kocham Mozarta. Musiałam, po prostu musiałam, zobaczyć Wesele Figara, kiedy zobaczyłam je w repertuarze Opery Wrocławskiej.

Rzym. Rzym. Bardzo trudne do zdefiniowania miasto, które bardzo, ale to bardzo przypadło mi do gustu.

Niestety, nie czytałam zbyt wielu kryminałów, chociaż staram się to nadrobić, bo kocham rozwiązywać zagadki. Mam też swoje wyobrażenie o kryminale doskonałym i chociaż to tylko dwa warunki, widzę, że wielu autorów nie potrafi ich spełnić. A szkoda.

Nie, to nie ja, ale też dobra dupa!

To miał być kolejny dzień bez posta. Jeszcze się nie przestawiłam na tryb szkolny, więc ciężko mi się ogarnąć z życiem. Zbierałam się już do zamknięcia dnia, gdy nagle ujrzałam gównoburzę o... kota.

Pytanie właściwie powinno brzmieć twierdzą, że wyznają, bo wątpię, aby faktycznie obchodzili Dionizje i te inne pierdoły, no ale dobra. Dziś post, który pierwszy raz zaplanowałam w kwietniu, a który dopiero dziś ujrzy światło dzienne - i to jako osiemdziesiąty post na blogu! 

I wbrew wszelkim teoriom, że do nich należę, przyznaję to głośno i otwarcie: BUDZĄ WE MNIE OBRZYDZENIE.

Psy są wspaniałe i powie ci to każdy właściciel psa. Są ciepłe, urocze i no... zresztą, zobaczcie sami.

A właściwie dziesięć. Nawet dostąpiły tego zaszczytu, że dostały własną półkę, bo teraz mam z tej serii dwanaście pozycji. Mam szesnaście lat i przepierdzieliłam większość moich ostatnich pieniędzy na książeczki o wróżkach. Dlaczego?

Jeśli, tak, jak ja, obgryzasz paznokcie (aktualnie już nie mam czego obgryzać) i sikasz ze strachu na samą myśl o tej strasznej dacie, to mam dla ciebie kilka prostych wskazówek, jak sprawić, żeby było chociaż minimalnie lepiej.

San Marino to ten kraj, co przegrał z nami w piłkę nożną, gdyby komuś zawodziła pamięć. Ma raptem 61 kilometrów kwadratowych i spędziłam tam bardzo przyjemne kilka godzin.

Jest taka jedna rzecz, która potrafi zniszczyć w książce wszystko, co w niej dobre i przyćmić nawet najbardziej genialny pomysł. A jest tym nic innego jak... przekombinowany styl.

Dokładnie tak zrobiliśmy. Jeden fantastyczny dzień w górach. Efekt? Czysta głowa i wdzięczne płuca.

Słyszałam tylko dwie opinie o Wenecji: że strasznie w niej śmierdzi i że to jedno z najpiękniejszych miast Europy. No i z żadną się nie zgodzę.

Cóż, Papierowe miasta weszły do kin już jakiś czas temu, ale dopiero teraz udało mi się je obejrzeć i jako rasowa nastoletnia blogerka okołoksiążkowa muszę dołożyć swoje trzy grosze, chociaż pewnie każdy, kto miał obejrzeć, już widział.

Zakonserwowane Pompeje to skarbnica ciekawych faktów o codziennym życiu mieszkańców miasta, którzy mieli rynny, kanalizację, makijaż, bary i Facebooka. W dzisiejszym poście kilka z ciekawszych faktów wyłapanych od przewodniczki podczas zwiedzania.

Nie robię TAG-ów. Wydają mi się zwykłym zapychaczem i mam wrażenie, że niewiele osób interesują, ale lubię odpowiadać na ciekawe pytania, a nominowała mnie blogerka, którą znam i lubię, a najlepsze - po prostu kiedy to czytacie, jestem w drodze do Warszawy, a już jutro w drodze do Włoch (!!!), więc wrzucam taki luźny post, żeby się nie przejmować, że mnie nie ma. 

No, to jedziem.

Jeszcze nie jestem pewna, czy to schemat, czy kolejna świetna powieść, ale polecam.

Mam słabość do złych i udręczonych, to ich wypisałam. Wszyscy kochamy czarne charaktery. Głównie dlatego, że są ciekawsi niż ci biali.

Autentycznie widziałam kiedyś coś takiego. I to całkiem na serio.

Ludzie wiedzący cośtam o poprawności w tym pomylonym języku, jakim jest polski, codziennie muszą się zmagać z falami irytacji, kiedy widzą te wszystkie głupie błędy. Niektóre są bardziej irytujące niż inne, to logiczne, prawda?

Harry widzi, jak płoniecie za ten zły uczynek, jakim jest oglądanie go w telewizji!

Jakbyście jeszcze nie wiedzieli, TVN, jak co roku, wypuszcza sobie co tydzień wszystkie kolejne części Harry'ego Pottera. Fajnie, bo jakoś ostatnio rzadko oglądam te filmy. I oczywiście fandom (matko, jaki ten fandom jest paskudny, pozdrawiam was!) podzielił się na dwie społeczności, bo jakżeby inaczej, każdy pretekst jest dobry, żeby zrobić gównoburzę.

Wszyscy pisali fantasy. Chociaż raz. A potem zakładali blogaska i myśleli sobie: napiszę wielką i epicką sagę fantasy!. Bądźmy szczerzy, nie wszyscy potrafią się za to porządnie zabrać. Ale, jak zawsze, wyciągam do was pomocną dłoń, bo się jeszcze pogubicie czy coś.

Nigdy nie miałam i szybko mieć nie będę, jeśli w ogóle. Ani bety, ani innej formy korektora czy redaktora, czy pod co to jeszcze można podczepić. I wcale nie dlatego, że jej nie potrzebuję.

Nie wiem, czy to, co napisałam o tej książce, powinno się nazywać recenzją, czy raczej zbiorem luźnych przemyśleń na jej temat, ale już nie wnikajmy. Oto, co mam na jej temat do powiedzenia.

Wakacje trwają już w najlepsze, więc pora zabrać się za nadrabianie zaległości w pisarsko-czytelniczym światku. Pomogą w tym wyzwania. Dzisiaj krótka lista 10 najprostszych (po 5), wybierzcie sobie, co chcecie i zobaczycie, że to działa.

Niewiele tak mi nie działa na nerwy, jak ktoś ni z tego ni z owego zaczyna mówić do mnie per pani - gdzieś na Facebooku, na czatach czy forach.